Ο Νικόλας Αλεξίου, έχει το πιο «ιδιαίτερο» ρόλο στο Κουκλόσπιτο του Ίψεν. Υποδύεται τον βίαιο θρασύδειλο σύζυγο που ξεσπά στη μικρή Νόρα για κάθε κακό που του συμβαίνει!

Κουβαλά και αυτός τα δικά του μυστικά που τον οδηγούν σε ακραίες, επικίνδυνες αποφάσεις, προκαλώντας τους γύρω του και κυρίως την Νόρα.

Ο Νικόλας όμως δεν έχει καμία σχέση με το «τέρας», τον «μισογύνη» της παράστασης. Μιλήσαμε μαζί του με αφορμή την παράταση των παραστάσεων της Κεντρικής Σκηνής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρούμελης “Το Κουκλόσπιτο” σε διασκευή – απόδοση – σκηνοθεσία του Δημήτρη Φοινίτση, στο Δημοτικό θέατρο Λαμίας την Κυριακή 3,Δευτέρα 4 και Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2016

“…Τα θέματα του έργου, οι σχέσεις των προσώπων και οι συμπεριφορές τους είναι εκεί για να βγάλει ο καθένας ανοιχτά τα συμπεράσματά του”

Συνέντευξη Γιώργος Παπασταμούλος

φωτογραφίες Ακης Λούκας

Νικόλα πες μας δυο λόγια για εσένα…πως τα καταφέρνεις από το Σχολείο στο θέατρο; Η δουλειά του καθηγητή βοηθά την άλλη σου δουλειά του ηθοποιού και αντίστροφα. 

Εδώ και πέντε χρόνια διδάσκω το μάθημα της θεατρικής αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το θέατρο για μένα είναι ένα «σχολείο» και η σχολική τάξη μια εν δυνάμει θεατρική σκηνή. Το ένα συνεχώς τροφοδοτεί το άλλο.  Έχω την τύχη να εργάζομαι στο αντικείμενο που έχω σπουδάσει και αγαπάω κι έχω βρει έναν τρόπο να συνδυάζω αυτά τα δύο. Κλέβω καθημερινά από την αστείρευτη φαντασία και την εφευρετικότητα των παιδιών. Στο «ρόλο» του καθηγητή επιστρατεύω όλα τα εργαλεία της υποκριτικής προκειμένου να ανταπεξέλθω στο δύσκολο «κοινό» που με τριγυρίζει. Στο θέατρο βάζω πάντα απέναντί μου να κάθεται ένα παιδί. Με ισορροπεί η κρίση τους. Τόσο στην τάξη όσο και στη σκηνή σκοπός είναι να μιλήσεις όσο γίνεται πιο απλά, να πεις μια ιστορία, να μεταδώσεις κάτι που πιστεύεις σε κάποιον άλλο. Αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο όσο μεγαλώνουμε. Μας έχει κατακλύσει η άχρηστη πληροφορία και στην τέχνη ειδικά η υπερανάλυση και η αμπελοφιλοσοφία. Δουλεύοντας με παιδιά εξασκείσαι στο να φιλτράρεις συνεχώς τη σκέψη σου και τις κινήσεις σου και να επικεντρώνεσαι στο απολύτως απαραίτητο που σε βοηθάει να επικοινωνήσεις. Αυτό είναι το νούμερο ένα ζητούμενο επί σκηνής.

Πως γνωριστήκατε με τον Φοινίτση; Τι πιστεύεις ότι έκανε τον σκηνοθέτη να σου δώσει αυτόν τον ρόλο;

 Τη γνωριμία μου με το Δημήτρη την οφείλω σε μια εξαίρετη φίλη και συνάδελφο θεατρολόγο, επίσης συνεργάτιδά του, που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας. Ήταν ο άνθρωπος που όταν μιλούσε για την αξία και την ικανότητα κάποιου στο χώρο, αποτελούσε εγγύηση για το ποιόν του. Όταν λοιπόν βρεθήκαμε και οι δύο στο Ηράκλειο, συναντηθήκαμε και μου πρότεινε να συνεργαστούμε. Έτσι γνωριστήκαμε και επί σκηνής, στον «Πελεκάνο» του Στρίντμπεργκ . Εκτιμώ βαθύτατα την ευαισθησία του για ό, τι συμβαίνει γύρω μας και το ορθάνοιχτο βλέμμα του πάνω στους ανθρώπους. Είναι ένας σκηνοθέτης με καθαρό στόχο και όραμα. Στον ένα και κάτι χρόνο που γνωριζόμαστε έχουμε μοιραστεί καλλιτεχνικές αλλά και καθημερινές εμπειρίες, και πιστεύω ότι έχουμε κοινό τρόπο που αντιλαμβανόμαστε κάποια πράγματα. Σίγουρα δεν είχε ένα έτοιμο σχήμα στο μυαλό του για τον Τόρβαλτ. Ίσως με επέλεξε για κείνα που δεν λέγονται. Τόσο η σκηνή όσο και η ζωή συνέβαλε σε μια πρώτη «διάγνωση» για το πρόσωπό μου και με ξανάβαλε στο στόχαστρο για να γνωριστούμε ακόμα καλύτερα. Τον ευχαριστώ.

Ο Τόρβαλτ υπάρχει στην εποχή μας; Άντρες που εύκολα χρησιμοποιούν τη «δυναμή» απέναντι στις γυναίκες πως τους χαρακτηρίζεις;

 Δυστυχώς ναι. Στη διασκευή του Δημήτρη φωτίζεται ισάξια ο χαρακτήρας αυτός ως τραγικό πρόσωπο της σημερινής κοινωνίας.  Πρόκειται για έναν άνθρωπο αναθρεμμένο με τα αμέτρητα «πρέπει» της. Οπλισμένος με έναν υπέρτατο εγωισμό και  με υπέρμετρη φιλοδοξία κυνηγάει το πρότυπο του επιτυχημένου άντρα και συζύγου και δε διστάζει να αφανίσει οποιονδήποτε σταθεί εμπόδιο στην ανοδική του πορεία. Οι προσωπικές του σχέσεις έχουν πάρει τη μορφή μιας συναλλαγής και ο γάμος του είναι μια βιτρίνα για την κοινωνική καταξίωση και για τη συγκάλυψη ενός απωθημένου σκοτεινού παρελθόντος. Πορεύεται με το πρόσχημα της ηθικής και του νόμου και προκειμένου να στηρίξει το οικοδόμημά του υιοθετεί μια αυταρχική συμπεριφορά. Έχει θρέψει το τέρας μέσα του, και είναι αργά για να κάνει πίσω. Πρέπει να το υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια και χρησιμοποιεί κάθε μέσο επιβολής. Έτσι καταφεύγει σε μια βίαιη συμπεριφορά και η Νόρα γίνεται το εύκολο θύμα του. Μια συμπεριφορά απολύτως κατακριτέα αφού δεν εκδηλώνεται ερήμην του θύτη σε στιγμές έξαρσης αλλά συστηματικά και προμελετημένα. Και δυστυχώς σήμερα οι θύτες αυτοί έχουν αυξηθεί και επιδεικνύουν ανεμπόδιστα τη «δύναμη» τους καθημερινά σε άτομα, ομάδες, σε κοινωνίες, σε χώρες ολόκληρες  

 Τα ένοχα μυστικά του ρόλου που υποδύεσαι, συνεχίζουν να είναι μυστικά στην εποχή μας! Ο Τόρβαλτ αποκαλύπτεται κάποια στιγμή… πως αντιδρά ο κόσμος του 2015 σε αυτό το μυστικό; Ταυτίζεται, σοκάρεται; Αντιδρά; Χλευάζει;

 Ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω.  Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως η δουλειά  μας στο «Κουκλόσπιτο» δεν έγινε με σκοπό να οδηγήσει το κοινό σε μια συγκεκριμένη αντίδραση. Τα θέματα του έργου, οι σχέσεις των προσώπων και οι συμπεριφορές τους είναι εκεί για να βγάλει ο καθένας ανοιχτά τα συμπεράσματά του. Μπορεί να αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα την ώρα της παράστασης όλων των ειδών τις αντιδράσεις αλλά το τι κρατάει εν τέλει μέσα του ο θεατής μετά το τέλος της είναι ένα δικό του μυστικό.

Η παράταση της παράστασης στη Λαμία αποτελεί δείγμα επιτυχίας μιας και ο κόσμος ανταποκρίθηκε στις πρώτες παραστάσεις. Τι νομίζεις ότι έφερε αυτή την επιτυχία;

Πιστεύω ότι ο κόσμος αγαπά το κλασικό έργο και πως η ιστορία της Νόρας αγγίζει συναισθηματικά το θεατή. Νιώθει την ανάγκη να μιλήσει για την παράσταση, να μοιραστεί αυτό που είδε. Δεν ήρθε λόγω κάποιου «κράχτη», πραγματικά ο μόνος επώνυμος συντελεστής είναι ο Ίψεν. Παρακολουθεί επί σκηνής την ιστορία ενός αποτυχημένου γάμου και την αποσύνθεση ενός ισχυρού θεσμού. Προφανώς δεν είναι κάτι έξω από την πραγματικότητά του. Βλέπω κόσμο μετά την παράσταση που στέκεται να ανάψει ένα τσιγάρο, να συζητήσει, δε φεύγει τρέχοντας από το θέατρο. Πιστεύω πως η παράσταση κυκλοφόρησε «συνωμοτικά» από στόμα σε στόμα.   

Παίζεται στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης με τα πολλά προβλήματα (όλων των ΔΗΠΕΘΕ)! Θέλεις να μας πεις τι γνώμη σου για το θεσμό αυτό; Τι θα συμβούλευες το Υπουργείο;

 Η κατάσταση είναι τραγική. Βλέπω πως τα περιφερειακά θέατρα σε όλες τις πόλεις φυτοζωούν. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Άρτα. Θυμάμαι τις καλοκαιρινές παραστάσεις στο κάστρο της πόλης. Περιμέναμε πώς και πώς να δούμε θέατρο σε επαγγελματικό επίπεδο και τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ήταν η μόνη μας ελπίδα. Αργότερα στο πανεπιστήμιο κάναμε έρευνα και φυλλομετρούσαμε βιβλία και περιοδικά για τη δράση τους. Σαφώς τα οικονομικά μέσα είναι πενιχρά πια αλλά ας προσπεράσουμε αυτή τη ματαιόδοξη δικαιολογία. Το θέατρο στηρίζεται στις πλάτες των ανθρώπων που έχουν πίστη και όραμα. Εκτιμώ βαθύτατα την κίνηση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρούμελης να στηρίξει και να φιλοξενήσει μια νεανική ομάδα στην κεντρική σκηνή του. Ελπίζω να συνεχίσει προς αυτή την κατεύθυνση. Μόνο έτσι θα εξαργυρώσει κάτι σε βάθος χρόνου. Ζούμε σε μια εποχή λιτότητας αλλά και επαναπροσδιορισμού των αξιών μας. Υπάρχει νέος κόσμος που επιστρέφει συνειδητά σπίτι του, στις πόλεις τις περιφέρειας, μέσα σ’ αυτόν πολλοί ηθοποιοί και καλλιτέχνες. Πολλοί κατέχουν τα λιτά μέσα της τέχνης τους και μπορούν να δώσουν μια νέα πνοή. Ας τους δοθεί ένα κίνητρο από την πολιτεία για να δημιουργηθεί σιγά σιγά ένα νέο κοινό. Να ξαναγνωρίσουμε το θέατρο που έχει αλλάξει όπως και η ζωή μας.

 Νέος ηθοποιός, νέος και ηλικιακά! Η κρίση της εποχής μας, στοιχείο και της παράστασης. Κρίση οικονομική, αξιών και συναισθημάτων… το θέατρο δηλαδή αντικατοπτρίζει τη ζωή;

 Φυσικά. Ας προσέξουμε όμως αυτόν τον αντικατοπτρισμό που μπορεί να είναι παραπλανητικός. Η λέξη κρίση είναι η αγαπημένη μας τα τελευταία χρόνια. Ακούγεται παντού. Στην τηλεόραση, στα ραδιόφωνα, στο διαδίκτυο. Έχει χάσει την έννοια και το βάρος που της αρμόζει. Βρίσκεται στα στόματα όλων σαν μια γλυκιά καραμέλα. Την έχουμε συνηθίσει, την  πιπιλάμε αλλά δεν την καταπίνουμε. Σαν να’ ναι κάτι έξω από μας, σαν να μας έχει επιβληθεί. Πολλές φορές μας ευχαριστεί και μια από σκηνής απεικόνιση αυτής της πραγματικότητας που δεν μας εμπλέκει καθόλου. Μια τηλεοπτική παρακολούθηση με την έννοια του κοιτάω και όχι του βλέπω. Έχει αλλάξει η σχέση μας με το θέαμα. Δεν θέλουμε να βλέπουμε κάτι που μας εμπλέκει για να μην ψυχοπλακωθούμε. Το θέατρο όμως μόνο έτσι λειτουργεί. Είναι μια συνάντηση πνευματική. Έτσι μας αντικατοπτρίζει για να δούμε το ψυχικό μας είδωλο, δεν αναπαράγει φτηνά τη ζωή σε κόπιες. Είναι συμμετοχικό και μας θέλει εκεί παρόντες με τη δική μας κρίση.

 Ο Ίψεν χαρακτηρίστηκε στην εποχή του πρωτοποριακός και σε πολλές περιπτώσεις τον απέρριψαν λόγο της «τόλμης» του! Η δική σας παράσταση χαρακτηρίζεται επίσης πρωτοποριακή! Τι απαντάς στους «συντηρητικούς» θεατές; Να έρθουν ή όχι; 

Νομίζω ότι ο όρος πρωτοποριακή είναι λίγο βαρύς για την παράστασή μας. Επίσης δεν πιστεύω ότι υπάρχουν «συντηρητικοί» θεατές. Εάν μια παράσταση στη ζύμωσή της αναζητά μια αλήθεια και καταφέρει να την φέρει επί σκηνής, ό,τι μέσα κι αν μεταχειρίζεται στη σκηνική της γλώσσα, θα κερδίσει σίγουρα το θεατή. Κι όταν λέω θα κερδίσει εννοώ ο θεατής θα μπει στην ιστορία, θα εμπλακεί συναισθηματικά. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που δεν πάνε στο θέατρο επειδή φοβούνται πως δεν θα καταλάβουν. Δε χρειάζεται καμιά ειδίκευση όταν σε καλούν σε μια γιορτή. Δεν χρειάζεται να καταλάβουμε τα πάντα, ας νιώσουμε και κάτι, ας φανταστούμε, ας ταξιδέψουμε. Καθένας έχει τις δικές του προσλαμβάνουσες και η παράστασή μας πιστεύω ότι είναι ανοιχτή σε κάθε ερμηνεία.

 Ακολουθεί περιοδεία σε Χανιά, Ηράκλειο, Θεσσαλονίκη, Κοζάνη, Αθήνα κ.ά. Η παράσταση τελικά αυτή απευθύνεται σε όλους; Στους νέους; Στις γυναίκες; Στους άντρες;

Είναι ένα σπουδαίο έργο και μια καλοδουλεμένη διασκευή από το Δημήτρη Φοινίτση που μας μεταφέρει χωροχρονικά  στη σύγχρονη πραγματικότητα μιας χώρας του Νότου της Ευρώπης. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η πρόσληψη της παράστασης στα διάφορα μέρη της Ελλάδας. Πιστεύω ότι μας αφορά όλους. Σας περιμένουμε να ξαναγιορτάσουμε Χριστούγεννα επί σκηνής.

Παιδί της επαρχίας και εσύ…πως είδες τη Λαμία μας;

Μια ζωντανή πόλη με υπέροχες ομορφιές στα ορεινά της, με απλούς ανθρώπους και με μια ζεστή φιλοξενία. Όσο προλάβαμε την εξερευνήσαμε σε γεύσεις, μυρωδιές και εικόνες. Ελπίζω στο δεύτερο τριήμερο των παραστάσεων να την ανακαλύψουμε περισσότερο. Εις το επανιδείν !

Το ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ συνεχίζεται…ΚΥΡΙΑΚΗ 3, ΔΕΥΤΕΡΑ 4 ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016, ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΑΜΙΑΣ

Συντελεστές:

Απόδοση–διασκευή–σκηνοθεσία: Δημήτρης Φοινίτσης
Σκηνικός χώρος: Βαγγέλης Γρηγοράκης
Ενδυματολογική επιμέλεια: Όλγα Καλογήρου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Τριανταφύλλου
Βίντεο: Κωνσταντίνος Θάνος
Μουσική επιμέλεια: Νατάσα Λιτσαρδοπούλου
Φωτογραφίες: Κατερίνα Καμηλάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Στρατάκη

Διανομή:

Νόρα: Μικαέλα Κεφαλογιάννη
Τόρβαλτ: Νικόλας Αλεξίου
Κυρία Λίντε: Σοφία Δερμιτζάκη
Κρόγκσταντ: Δημήτρης Φοινίτσης

Παραστάσεις:

Κυριακή 27/12/2015 στις 18:15 και 21:15
Δευτέρα 28/12/2015
Τρίτη 29/12/2015
Κυριακή 3/1/2016
Δευτέρα 4/1/2016 και
Τρίτη 5/1/2016 στις 21:15.

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 10€, για μαθητές-φοιτητές-ανέργους-πολύτεκνους 5€ και για συλλόγους κατόπιν συνεννοήσεως.

Εισιτήρια προπωλούνται στα γραφεία του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης, Υψηλάντη 17. Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν στο τηλέφωνο 2231033325.

Διαβάστε επίσης τη συνέντευξη του Δημήτρη Φοινίτση

Δημήτρης Φοινίτσης: «Το Κουκλόσπιτο» αφορά όλους αυτούς που κουβαλούν βαριά μυστικά! ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Το Κουκλόσπιτο στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ μια γερή γροθιά στα…μυστικά όλων μας! ΦΩΤΟ