Κάθε χρόνο, στις 21 Μαρτίου, η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης μάς υπενθυμίζει τη δύναμη του λόγου, τη μαγεία των λέξεων και τη σημασία της έκφρασης μέσα από αυτές.
Όμως, ποίηση δεν βρίσκουμε μόνο στα βιβλία και στις λογοτεχνικές εκδηλώσεις. Ποίηση βρίσκουμε κυριολεκτικά κάθε μέρα δίπλα μας και πολλές φορές την προσπερνάμε χωρίς δεύτερη ματιά. Είναι τα συνθήματα που συναντάμε στους τοίχους των πόλεων – μικρές φράσεις γεμάτες συναίσθημα, διαμαρτυρία, χιούμορ και σκέψη που πολλές φορές τα τελευταία χρόνια έχουν αποτελέσει ακόμα και θέμα μελετών και διδακτορικών διατριβών αλλά και ατελείωτων καυγάδων μεταξύ “συνθηματολατρών” και “συνθηματομάχων”!
Στους δρόμους, στους τοίχους των παλιών κτιρίων, ακόμα και στις στάσεις των λεωφορείων, κάποιος/κάποιοι έχουν αφήσει ένα κομμάτι της ψυχής τους. Συνθήματα ερωτικά, αγωνιστικά, επαναστατικά, χιουμοριστικά, οργισμένα, που αποτυπώνουν πολλές φορές το συναίσθημα μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας ολόκληρης εποχής. Σύντομα – ή και μακροσκελή – μηνύματα που κλείνουν μέσα τους όσα νιώθουμε, όσα διεκδικούμε, όσα φοβόμαστε ή ελπίζουμε.
Φυσικά, η άναρχη γραφή στους τοίχους αποτελεί μορφή ρύπανσης και αλλοίωσης του δημόσιου χώρου. Όμως, μέσα σε αυτήν την αυθόρμητη χαοτική γραφή, κρύβεται συχνά μια αλήθεια που δύσκολα θα έβρισκε αλλού το βήμα της και μια αγωνία που ψάχνει τρόπο να εκφραστεί. Τα συνθήματα, σαν μικρά στιχάκια της πόλης, δίνουν φωνή σε όσους δεν έχουν άλλη διέξοδο, γίνονται καθρέφτης των καιρών και, μερικές φορές, μας σταματούν στη μέση της διαδρομής για να σκεφτούμε κάτι που ίσως δεν είχαμε τολμήσει να αναρωτηθούμε.
Σήμερα, ας διαβάσουμε την πόλη όπως διαβάζουμε ένα ποίημα. Γιατί οι τοίχοι μιλούν – και η ποίησή τους, αν και ανορθόδοξη – και ίσως καμιά φορά ανορθόγραφη – είναι ζωντανή.
Μερικές εικόνες που συλλέξαμε από διάφορες περιοχές της Λαμίας, (κάποιες φωτογραφίες είναι αρκετά παλιότερες και τα συνθήματα δεν υπάρχουν πια στους τοίχους):
