Το όνομα μου είναι κύριος Σταφύλης και είμαι ένας απλός σκύλος,  όπως όλοι οι άλλοι. Πήρα τα χαρακτηριστικά της μητέρας μου. Έγινα όμορφος και μαλλιαρός σαν κι αυτήν. Πατέρα δεν γνώρισα, αλλά. όπως μου είπαν, επειδή η μητέρα μου δεν τον πήρε με συνοικέσιο, εγώ δεν είμαι κάποιας γνωστής ράτσας. Για την ακρίβεια είμαι όλες οι ράτσες μαζί. Ίσως γι αυτό δεν έχω χρηματική αξία.

του κ.Σταφύλη

Πέρασα πολύ δύσκολα στην αρχή της ζωής μου, πράγμα που δεν με έκανε να χάσω την αγάπη μου για τους ανθρώπους.

Γεννήθηκα κάπου στη Λαμία. Όταν έγινα μηνών με πήραν από την αγκαλιά της μάνας μου και με έδωσαν σε κάποια οικογένεια με ένα παιδάκι. Η μαμά κι ο μπαμπάς μου έβαζαν τροφή και νερό, αλλά δεν πολυασχολούνταν μαζί. Όμως έγινα πολύ φίλος με το παιδί τους, το οποίο με αποκαλούσε αδελφάκι του. Παίζαμε μαζί, κοιμόμασταν μαζί, τρώγαμε μαζί! Οι μεγάλοι με μάλωναν γιατί έκανα την ανάγκη μου μέσα στο σπίτι. Ήξερα ότι έπρεπε να την κάνω έξω, όμως κανείς δε με έβγαζε βόλτα με αποτέλεσμα η μαμά να γυρίζει κουρασμένη στο σπίτι και να με μαλώνει. Μόνο με μάλωνε. Και τσακωνόταν με το μπαμπά όλη την ώρα. Άρχισα να νιώθω περιττός. Άρχισα να νιώθω φόβο. Και παρόλα αυτά καθόμουν ήσυχος και παρέμενα αφοσιωμένος. Κάθε μέρα τους αγαπούσα περισσότερο, όχι για να έχω αντάλλαγμα, αλλά να… εμάς τους σκύλους η φύση μας έχει πλάσει για να αγαπάμε χωρίς όρους.

Έφτασε Δεκαπενταύγουστος και ο μικρός αδελφός μου είχε γενέθλια. Μέσα σε ένα κουτί η μαμά με το μπαμπά του έφεραν άλλο ένα δώρο. Ήμουν σίγουρος ότι δώρο σημαίνει σκύλος σε κουτί. Έτσι ήμουν κι εγώ όταν με φέραν. Σε ένα κουτί και με ονόμαζαν δώρο που αργότερα με μετονόμασαν σε Ρούντι. Το άλλο δώρο δεν ήταν τελικά κάτι που μου έμοιαζε και παραδόξως το ονόμασαν playstation.

Πέρασε ο καιρός και στο σπίτι πια δε μου έδινα κανείς σημασία. Ο μικρός μου αδελφός ασχολούνταν συνέχεια με το νέο του δώρο κι εγώ αγωνιζόμουν να μην κάνω την ανάγκη μου μέσα στο σπίτι.

Μια μέρα με βγάλαν επιτέλους βόλτα. Ήταν μια βόλτα μακρινή κι εγώ χαιρόμουν. Μπήκα στο αυτοκίνητο και έβλεπα να χάνεται η πόλη πίσω μου και να βλέπω δέντρα και ποτάμια. Κάπου στη μέση του δρόμου σταμάτησαν και με κατέβασαν έξω από το αυτοκίνητο. Μόλις γύρισα να θαυμάσω τη φύση, άκουσα το αυτοκίνητο να φεύγει με μεγάλη ταχύτητα. Άρχισα να τρέχω με όλη μου τη δύναμη γαβγίζοντας μέχρι τα πνευμόνια μου να μην αντέξουν άλλο.

Ήταν η μέρα του Σταυρού. Οι άνθρωποι νήστευαν από την τροφή κι εγώ νήστευα από ανθρώπους….

Άρχισε να βραδιάζει και κοιμήθηκα σε κάτι αγριόχορτα. Έκανε κρύο και είχε υγρασία κι ένοιωθα μόνος και φοβισμένος.

Το άλλο πρωί βγήκε ο ήλιος και πίσω από κάθε αυτοκίνητο που περνούσε έτρεχα γιατί πίστευα ότι ήταν η οικογένεια μου που γύρισε να με πάρει.

Άρχισα να πεινάω και να νοιώθω αδύναμος. Μερικά αυτοκίνητα πήγαν να με πατήσουν. Δεν ήξερα από δρόμους, ούτε και από  εγκατάλειψη.

Στη μέση της ημέρας σταμάτησε ένα μηχανάκι μάλλον γιατί πήγε να με πατήσει. Τους άκουσα να λένε ότι πρέπει να με πάρουν από δω, γιατί δε θα ζήσω στο δρόμο, με σκοπό να με πάνε σε μια κατοικημένη περιοχή να με αφήσουν. Έτρεξα στην αγκαλιά τους. Ανέβηκα στο μηχανάκι στην πίσω θέση και άρχισα να γλύφω από ευγνωμοσύνη με όλη μου τη δύναμη το σβέρκο του οδηγού.

Μέχρι να φτάσουμε είχα βρεθεί σε μια πανέμορφη αυλή, με άλλους δύο σκύλους, πρώην αδέσποτοι κι αυτοί που με καλωσόρισαν με πολλή αγάπη.

Οι σκύλοι αργότερα μου διηγήθηκαν ότι δεν είναι όλα τα σκυλάκια τυχερά σαν εμάς. Ότι οι άνθρωποι μερικές φορές δεν αναγνωρίζουν την αξία της αγάπης και της αφοσίωσης και ότι μας αντιμετωπίζουν σαν παιχνίδια, που όταν τα βαριούνται , τα πετάνε στο δρόμο. Μου εξήγησαν επίσης ότι η αγάπη μας δεν εξαρτάται από τη συμπεριφορά των ανθρώπων, ότι το αδύναμο είδος δεν είναι ο σκύλος, αλλά ο άνθρωπος που δεν μπορεί να νοιώσει το μεγαλείο της άνευ όρων αποδοχής και ότι αυτό πρέπει να τους το μάθουμε εμείς. Οι άνθρωποι, αυτό το κατατρεγμένο είδος είναι σκλάβοι μιας ζωής που μετριέται με νούμερα. Χρήματα, σπίτια, κιλά, ύψος, ηλικία. Όλα γι αυτούς είναι νούμερα. Ενώ ο σκύλος ζει μια ζωή μόνο με αγάπη. Και η αγάπη δεν έχει μονάδα μέτρησης.

Κάθε μέρα μυρίζω λουλούδια, κατουράω σε γωνίες, παίζω με τα άλλα σκυλιά και κατεβαίνω βόλτες στην πόλη με τα αφεντικά μου.

Το σημερινό μου όνομα είναι κύριος Σταφύλης. Γιατί είμαι κύριος σε όλα. Ευγενικός και δοτικός. Μοιράζομαι το φαγητό μου με όλους και όταν βλέπω ανθρώπους δεν παύω να τους κουνάω την ουρά και να τους δείχνω τον καλύτερο μου εαυτό για να τους διδάξω ότι η αγάπη είναι απέραντη και βρίσκεται άφθονη, μόνο στην καρδιά ενός σκύλου κι ενός Θεού.

κ.Σταφύλης