Το βράδυ της Κυριακής 21 Ιουλίου 2024 στο θέατρο “Φρύνιχος” των Δελφών παρακολουθήσαμε μια εξαιρετική παράσταση, που συνδύασε τον αρχαίο ελληνικό μύθο με σύγχρονα ζητήματα γυναικών που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους.
Εξήντα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση του έργου, το Θέατρο του Νέου Κόσμου σε συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης-Καρόλου Κουν ανέβασε τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, προσφέροντας στο κοινό μια θεατρική εμπειρία που θα μείνει αξέχαστη.
Το έργο, το οποίο είναι το μοναδικό σωζόμενο από την τετραλογία του Αισχύλου «Δαναΐδες», διαπραγματεύεται τη φυγή και την αναζήτηση ασύλου, ενώ επικεντρώνεται στον αγώνα των γυναικών για ελευθερία και δικαιοσύνη. Ο Χορός των πενήντα Δαναΐδων, υπό την καθοδήγηση του πατέρα τους Δαναού, εγκαταλείπει τη Λιβύη και την Αίγυπτο για να ζητήσει άσυλο στην πόλη του Άργους, προσπαθώντας να ξεφύγει από τους βίαιους γιους του Αιγύπτου που απαιτούν να τις παντρευτούν.
Η παράσταση έφερε στη σκηνή έναν εντυπωσιακό Χορό δεκαπέντε νέων γυναικών, που εκπροσωπούσαν τις αρχαίες ηρωίδες αλλά και τις σύγχρονες γυναίκες που παλεύουν για τα δικαιώματά τους. Ξεχώρισαν οι ερμηνείες της Λένας Παπαληγούρα ως Υπερμνήστρα και της Λουκίας Μιχαλοπούλου ως Αμυμώνη, ενώ η Λυδία Κονιόρδου ενσάρκωσε τον βασιλιά των Πελασγών, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της και την ικανότητά της να “μεταμορφώνεται” πάνω στη σκηνή σε ό,τι ο ρόλος της απαιτεί. Οι Άκης Σακελλαρίου και Γιάννης Τσορτέκης υποδύθηκαν τις πατριαρχικές φιγούρες του Δαναού και του Αιγύπτιου Κήρυκα αντίστοιχα, προσδίδοντας στο έργο τη βαρύτητα και την ένταση που απαιτούσε.
Η σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη, σε συνδυασμό με τη μουσική σύνθεση του Χαράλαμπου Γωγιού και τη χορογραφία της Χριστίνας Σουγιουλτζή, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα γεμάτη συναίσθημα και ένταση. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Χριστίνας Κάλμπαρη, ο φωτισμός της Στέλλας Κάλτσου και οι εντυπωσιακές κινήσεις των χορευτριών της ομάδας «Και όμως κινείται» συνέβαλαν σε μια ολοκληρωμένη εμπειρία θέασης του αρχαίου δράματος.
Η παράσταση αυτή δεν ήταν μόνο μια αναβίωση του αρχαίου δράματος, αλλά και μια σύγχρονη αναζήτηση της έννοιας του ασύλου και των δικαιωμάτων των γυναικών. Οι «Ικέτιδες» έφεραν το κοινό αντιμέτωπο με ζητήματα που παραμένουν εξίσου επίκαιρα σήμερα, δημιουργώντας μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν.
Η υποδοχή του κοινού ήταν θερμή και οι συντελεστές καταχειροκροτήθηκαν μετά το τέλος της παράστασης.
