Ένας μαθητής από την Λαμία μάς κάνει περήφανους με την διάκρισή του σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες!
Σε έναν κόσμο που η προσφυγιά είναι πια καθημερινότητα, τα συρματοπλέγματα των συνόρων σκίζουν στα δύο τα όνειρα των ανθρώπων που βλέπουν τις μορφές των αγαπημένων τους να ξεμακραίνουν σε αφιλόξενα τοπία ή να τις καταπίνει το βαθύ μπλε του Αιγαίου, ένας μαθητής από τη Λαμία υψώνει τη δική του φωνή απέναντι στην αδικία και τη σιωπή.
Ο Μιχάλης Παπαδογιάννης, μαθητής της Α’ Λυκείου του 3ου Γενικού Λυκείου Λαμίας, διακρίθηκε στον 28ο Πανελλαδικό Μαθητικό Διαγωνισμό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, με θέμα “Οικογένεια σημαίνει μαζί”. Ανάμεσα σε πάνω από 3.700 μαθητές και μαθήτριες και 1.151 συμμετοχές από ολόκληρη την Ελλάδα, το δικό του έργο ξεχώρισε καθώς μίλησε με απλότητα, αλήθεια και ενσυναίσθηση.
Με μια καρτ-ποστάλ γεμάτη ευαισθησία, έδωσε φωνή σε εκείνα τα παιδιά που δεν ξέρουν αν το αντίο που είπαν στους δικούς τους θα είναι προσωρινό ή παντοτινό. Που ζητούν όχι προνόμια αλλά δικαιώματα. Που ζητούν το αυτονόητο. Να κοιμούνται στην αγκαλιά των δικών τους, να ξυπνούν με το χάδι των γονιών τους στο πρόσωπό τους.
Σε μια εποχή που η Ευρώπη – φυσικά και η Ελλάδα – παλεύει ανάμεσα σε πολιτικές αποφάσεις, διεθνείς δεσμεύσεις και συχνά μια σκληρή πραγματικότητα στα σύνορα, η ματιά ενός εφήβου μάς υπενθυμίζει ότι το προσφυγικό δεν είναι νούμερα και στατιστική. Είναι άνθρωποι. Είναι οι ιστορίες τους. Τα όνειρά τους. Είναι παιδικά μάτια που περιμένουν. Είναι οικογένειες που αξίζουν να μείνουν μαζί.
Η διάκριση του Μιχάλη δεν είναι μόνο μια ατομική επιτυχία. Είναι μια πράξη αντίστασης στον κυνισμό. Είναι ένας ψίθυρος που γίνεται κραυγή: για δικαιοσύνη, για ενσυναίσθηση, για μια κοινωνία που δεν φοβάται να νοιαστεί.
Το κείμενο του Μιχάλη Παπαδογιάννη μάς γεμίζει ελπίδα. Ελπίδα πως οι επόμενες γενιές θα υψώσουν φωνές και όχι τείχη. Πως η ανθρωπιά δεν θα είναι ζητούμενο, αλλά αυτονόητο.
Γι΄αυτό και πέρα από την συναισθηματική αξία του κειμένου του, έχει πολύ μεγάλη σημασία ότι ο Μιχάλης δεν επέλεξε να γράψει ένα θεωρητικό κείμενο αποτυπώνοντας μια κατάσταση αλλά να απευθυνθεί στους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων και να ζητήσει – να απαιτήσει ευγενικά αλλά με σταθερότητα – να δώσουν λύσεις.
Θερμά συγχαρητήρια στον Μιχάλη, αλλά και στην οικογένειά του που καλλιέργησαν στο παιδί τους την ευαισθησία για τον πόνο και την αδικία και τον ενέπνευσαν να αποκτήσει μια φωνή που δεν φοβάται να μιλήσει για το δίκιο!
Μιχάλη, μας κάνεις περήφανους/ες! Και καταφέρνεις να κάνεις κάτι ακόμα πιο σημαντικό: να ξυπνήσεις την ανθρωπιά μέσα μας…
Εδώ μπορείτε να δείτε όλα τα έργα που διακρίθηκαν
Δείτε την καρτ-ποστάλ του Μιχάλη:
