Η ταινία “Μια ζωή την έχουμε” του 1958 ήταν η ακριβότερη παραγωγή της Φίνος Φιλμ μέχρι εκείνη την εποχή.
Την έμπνευση για την ταινία αυτή, ο Γιώργος Τζαβέλλας, την άντλησε από το ομότιτλο τραγούδι του Μανώλη Χιώτη (που παίζεται για πρώτη φορά στη ταινία του Τζαβέλλα το 1953, Το Σωφεράκι).
Ο Τζαβέλλας είχε φανταστεί για πρωταγωνιστές του την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Βασίλη Λογοθετίδη, όμως η ξαφνική και σοβαρή αρρώστια του Λογοθετίδη ματαίωσε τα σχέδια του και έτσι ο Φίνος ανέλαβε να βρει την λύση. Τον ρόλο του Κλέων, πήρε ο Δημήτρης Χορν.
Στοχεύοντας στο άνοιγμα της εταιρίας του στην διεθνή αγορά, κάλεσε την Ελληνικής καταγωγής ηθοποιό Ελένη Σαπουτζάκη (Υβόν Σανσόν), που έκανε μεγάλη καριέρα στην Ιταλία, και της ανέθεσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο (την Σανσόν ντουμπλάρει ως φωνή η Θεανώ Ιωαννίδου). Η συμμετοχή της ντίβας Υβόν Σανσόν θεωρήθηκε μεγάλο επίτευγμα για την εποχή αυτή του ελληνικού Κινηματογράφου. Με τον Δημήτρη Χορν συνθέτουν ένα απόλυτα “αταίριαστο” δίδυμο που εξυπηρετεί τα πλαίσια της υπόθεσης της ταινίας.
Όμως το συνεργείο της ταινίας φαίνεται πως δεν είχε και σε ιδιαίτερη εκτίμηση την ελληνοϊταλίδα καλλονή. Διαβάστε μια απολαυστική αφήγηση του Ντίνου Κατσουρίδη σχετικά με αυτό, στο ΒΗΜΑ, το 2010.
Ο αγαπημένος Δημήτρης Χορν και το ξυλάγγουρο εξ Ιταλίας Υβόν Σανσόν, η επονομαζόμενη «Λοσπέκιο» «Lo specchio» (για τους μη ιταλομαθείς) πάει να πει «καθρέφτης».
Καθώς είχε περάσει η γυναίκα τέσσερις δεκαετίες καλοκαίρια, είχε μπει πια στο φθινόπωρο και το ήξερε. Επί τρεις και βάλε ώρες «κτιζόταν» στο μακιγιάζ, μιλούσε χωρίς να ανοίγει το στόμα της, για να μη ραγίσει ο «σοβάς», και, κάθε φορά που πηγαίναμε για πλάνο και έλεγε ο Τζαβέλλας: «Μοτέρ», αυτή τον σταματούσε. «Momento» του έλεγε και ούρλιαζε στην παρατρεχάμενη, που είχε φέρει μαζί της. «Irene, lo specchio…».
Και ήρθε η ώρα να γυρίσουμε τη σκηνή, όπου, ξυπνώντας το πρωί ύστερα από την πρώτη ερωτική τους νύχτα σε κάποιο νησάκι του Αιγαίου (το γύρισμα ήταν φυσικά στο πλατό), η «Λοσπέκιο» έπρεπε να ανασηκωθεί στο κρεβάτι, να τυλίξει τη γύμνια της με ένα σεντόνι και να βγει από το πλάνο. Το μόνο που θα βλέπαμε γυμνό ήταν τόσο δα λίγο η πλάτη της. Πρόβες και ξανά πρόβες, δεν της «έβγαινε» με τίποτε. Ο Χορν ασκούσε το χιούμορ του, ο Τζαβέλλας την υπομονή του και εμείς (το συνεργείο) το είχαμε ρίξει στην ξερή.
Ερχεται ο Τζαβέλλας και μου ψιθυρίζει στο αφτί: «Η “Λοσπέκιο” θέλει να φύγει το συνεργείο από το πλατό γιατί δεν μπορεί να την κοιτάζουν». Εξαλλος εγώ. «Ποιος την κοιτάζει, ρε Γιώργο, είσαι καλά; Κάνε μου τη χάρη, ρε Ντίνο, τι να κάνω τώρα;». «Εντάξει, Γιώργο». «Παιδιά, η κυρία Σανσόν θέλει να βγούμε έξω γιατί δεν μπορεί». Και φεύγω πρώτος εγώ. Εγινε το σώσε. Ειδοποιήθηκε ο Φίνος, αλλά η απόφασή μας δεν έπαιρνε νερό ή όλοι μέσα ή κανένας. Τελικά γυρίσαμε το πλάνο (όλοι μέσα) και εγώ πήρα όρκο να μην ξαναφωτογραφίσω γυναίκα «σταρ». Πού να φανταστώ ο δύσμοιρος ότι στη γωνία με περίμενε μια άλλη, υπό… εκκόλαψη «εθνική» σταρ.
Πληροφορίες για την ταινία από τη σελίδα στο facebook “Μια ζωή την έχουμε”
