Γράφει ο Γιώργος Παπαντωνίου:
Σήμερα, σε μια κανονική χώρα, θα υπήρχε εθνικό πένθος.
Σήμερα, σε μια κανονική χώρα, δε θα είχε κανείς το κουράγιο ούτε λέξη να βγάλει.
Σήμερα, σε μια κανονική χώρα, δε θα υπήρχε λόγος να γίνουν ΑΠΕΡΓΙΕΣ, αλλά οι πολίτες αυτής της χώρας θα περπατούσαν στους δρόμους με ένα κερί στο χέρι για να αποδώσουν τον ελάχιστο φόρο τιμής.
Σήμερα, σε μια κανονική χώρα, οι γονείς θα ζητούσαν συγνώμη πρώτα από τα παιδιά τους και έπειτα από τους εαυτούς τους, για τις πολιτικές απόψεις που τους επέβαλαν άμεσα ή έμμεσα τόσα χρόνια για το “θα σου μάθω εγώ πώς πρέπει να ψηφίζεις”.
Σήμερα, οι γονείς σε μία άλλη κανονική χώρα, θα κράταγαν αγκαλιά τα παιδιά τους δέκα φορές πιο σφιχτά.
Οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες θα όφειλαν να ήταν βουβά.
Σε μια κανονική χώρα, θα είχαν ήδη αποδοθεί ευθύνες. Οι υπαίτιοι θα ήταν εκεί ακριβώς που τους άξιζε και ακόμα παραπέρα.
Σε μια κανονική χώρα δε θα τολμούσαν να στήσουν εξεταστικές επιτροπές οι οποίες θα ψήφιζαν για το ΑΝ υπάρχουν πολιτικές ευθύνες.
Σήμερα, σε μια κανονική χώρα, μια μάνα δε θα μάζευε υπογραφές για να σώσει τη μνήμη του νεκρού παιδιού της και των άλλων 56.
Εδώ και τρεις εβδομάδες, σε μια κανονική χώρα, παλαιοχριστιανοί, και μικροσκάνδαλα της πλάκας δε θα είχαν καμία θέση σε κανένα κανάλι. Δημοσιογράφοι που αναφέρθηκαν σε θυσίες παιδιών για να δημιουργηθούν καλύτερες συνθήκες υποδομών και σε νεκρούς ντελιβεράδες που θα έπρεπε να έχουν καλύτερη οδηγική συμπεριφορά αλλά τους ενοχλεί ένα δίστιχο από ένα σατυρικό τραγούδι με δήθεν προτροπή για βία.
Σε μια κανονική χώρα, ο εισαγγελέας δε θα προέτρεπε τη μάνα, που κινεί μόνη της διαδικασίες για να αποδοθεί δικαιοσύνη, να στραφεί προς την εκκλησία για να βρει δύναμη.
Σε μια κανονική χώρα η αντιπολίτευση θα έκανε αντιπολίτευση και όχι reality show βγαλμένο από τα 90s.
Σε μια κανονική χώρα θα υπήρχαν ευθύνες. Θα υπήρχαν ποινές. Θα υπήρχε αντίδραση. Θα υπήρχε πολιτική κρίση και βαθύς προβληματισμός. Οι δημοσιογράφοι θα ήταν η 4η εξουσία και όχι η ουρά και τα ραβασάκια του Μαξίμου.
Σήμερα, σε μια κανονική χώρα, θα βγάζαν όλοι το σκασμό. Αντί αυτού, υπάρχει πάλι η αιώνια λιακάδα άντε και 3 – 4 λουλούδια με χαμηλά το βλέμμα και άντε να τελειώνουμε να πάμε παρακάτω.
Εδώ όμως είναι Ελλάδα. Και σήμερα είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες.
Και σήμερα νιώθω ξένος μέσα σε αυτή τη “κανονική” χώρα.
“Φταίει το πάθος
που τα μπερδεύω και αγριεύω
όχι στο αφεντικό
σε κανα νηστικό Πακιστανό
που κάνω τον τρανό
σανό δε τρώω εγώ”.
Παπαντωνίου Γιώργος
ένας χαζός πολίτης αυτής της χώρας.