Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος σημάδεψε όλο τον πλανήτη, άλλαξε την Ευρώπη και πλήγωσε την Ελλάδα.
Η Φθιώτιδα είναι ένας τόπος που σημαδεύτηκε από αυτό τον πόλεμο και ειδικότερα η περιοχή της Λαμίας που λόγω της γεωγραφικής της θέσης χαρακτηρίστηκε κόμβος από τις δυνάμεις Κατοχής, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλά δεινά την περίοδο αυτή. Τα δεινά των κατοίκων είναι πολλά, οι ιστορίες τους περισσότερες. Εδώ λοιπόν θα ξεδιπλώσουμε μια συγκλονιστική πραγματική ιστορία που ήρθε στο φως, αυτή της οικογένειας Διαμαντή και ειδικότερα του Παύλου, που ενώ στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα μαζί με δύο από τα αδέρφια του και αφού δέχθηκε και την χαριστική βολή, από θαύμα, επέζησε. Η κόρη του Μαρίλλη καταγράφει τα γεγονότα και μας μεταφέρει στην ζοφερή αυτή εποχή.
Διαβάστε εδώ περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο.
Η κα Διαμαντή μάς απάντησε σε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το βιβλίο, τη Λαμία και την περιοχή της Φθιώτιδας:
- Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ποιος ο λόγος που επιλέξατε ένα τέτοιο θέμα;
Δεν θα μπορούσα να διαλέξω κάτι διαφορετικό. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος επηρέασε τον τρόπο λειτουργίας της οικογένειάς μου, μια και ο πατέρας μου ήταν άμεσα συνδεδεμένος με αυτόν. Τα απομεινάρια του θεωρώ ότι τα κουβαλάμε ακόμα και πολλές πτυχές του εξακολουθούμε να τις ερευνάμε, σε τοπικό και διεθνές επίπεδο.
- Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας «ο Επιζών»;
Ο Επιζών είναι ένα ιστορικό αφήγημα, ευκολοδιάβαστο, που έχει σκοπό να κατατοπίσει με ευκολία, ακόμα και κάποιον που δεν γνωρίζει τα ιστορικά γεγονότα της εποχής. Η εξιστόρηση γίνεται σε αλληλουχία με τις ζωές των εμπλεκομένων.
- Τι σηματοδοτεί ο τίτλος του;
Ο τίτλος του βιβλίου δεν είναι τυχαίος, ούτε μόνο συμβολικός. Απεικονίζει με μια λέξη το απίθανο της ιστορίας που εξιστορεί, το αδύνατο και μοναδικό. Τον Παύλο που στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα μαζί με δύο από τα αδέρφια του και αν και δέχτηκε την βολή της εκτέλεσης και την χαριστική, από θαύμα, τύχη και θέλημα του Θεού και της μοίρας, επέζησε. Ο μοναδικός επιζών εκτελεστικού αποσπάσματος. Τα αδέρφια του δεν είχαν την ίδια τύχη.
- Ποιο ήταν το ερέθισμα, η αφορμή, για να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Όσο περνούσαν τα χρόνια έφευγαν από την ζωή οι μάρτυρες αυτής της ιστορίας, θεώρησα χρέος μου να φροντίσω ώστε να παραδοθεί σαν κληρονομιά στις επόμενες γενιές. Ένας φόρος τιμής για όσους πάσχισαν να κρατήσουν τον Παύλο στην ζωή, για τον Παύλο, τα αδέρφια του, την οικογένειά του, τους συναγωνιστές του, τον τόπο του.
- Υπάρχουν στο βιβλίο σας πραγματικά στοιχεία ή μυθοπλαστικά;
Στο βιβλίο δεν υπάρχει τίποτα που είναι μυθοπλασία. Είναι όλα πραγματικά και μόνο γεγονότα. Η δέσμευσή μου να περιοριστώ στα πραγματικά γεγονότα και μόνο, είναι αλήθεια ότι έκανε και την συγγραφή πιο δύσκολη γιατί δεν μπορούσα να εμπλουτίσω λογοτεχνικά το κείμενο παρά μόνο ιστορικά.
- Οι ήρωες του βιβλίου, δείχνετε ένα απέραντο συναισθηματισμό στις περιγραφές σας στα πρόσωπά τους;
Ο Χρήστος, ο Θόδωρος, ο Θύμιος, η Κατίνα, ο Παύλος, πέντε αδέρφια αποφασισμένα να δοθούν στον αγώνα για τον διωγμό του κατακτητή και την απελευθέρωση της πατρίδας. Από το 1941 κινούνταν και δρούσαν απαρατήρητοι με μια αξιοθαύμαστη δυναμική. Η σύλληψη του Παύλου τον Μάιο του 1944 ήταν η αντίστροφη μέτρηση που οδήγησε στο εκτελεστικό απόσπασμα τα τρία από τα αδέρφια, την εν ψυχρό δολοφονία του τέταρτου αδερφού και τον θάνατο της αδερφής από φυματίωση που κόλλησε κατά τη διάρκεια αποστολής στην Αθήνα. Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι λίγο μετά, τον Οκτώβριο του 1944 έρχεται η απελευθέρωση από τους Γερμανούς κατακτητές. Από παιδί γνωρίζοντας αυτή την ιστορία αισθανόμουν να με πνίγει το άδικο και να νοιώθω αγανάκτηση και πόνο.
- Η περιγραφή σας για τον ποταμό Σπερχειό και τους ανθρώπους του «Στις όχθες του, από τις πηγές του μέχρι τις εκβολές του, στήνεται το σκηνικό της ζωής των ανθρώπων του. Οι άνθρωποι του Σπερχειού φτιάχτηκαν σαν κι αυτόν: παρορμητικοί, σκληροί, δυνατοί και περήφανοι» πως το ερμηνεύετε ;
Η περιοχή της Φθιώτιδας είναι ένας τόπος ιερός, με δυναμική και ιδιαίτερους ανθρώπους. Δεν επέλεξα τυχαία αυτή την περιγραφή, είναι για μένα ξεκάθαροι άνθρωποι. Άνθρωποι στην πλειονότητά τους, ντόμπροι, δυνατοί, αγέρωχοι, ειλικρινείς. Ακόμα και σήμερα, έχοντας πια ζήσει πολλά καλοκαίρια και χειμώνες δεν θα μπορούσα παρά να θαυμάζω την ντομπροσύνη, την καθαρότητα και το αγέρωχο βήμα και βλέμμα αυτών των ανθρώπων, την αποφασιστικότητά τους και τον δυναμισμό τους.
- Τι σας οδήγησε στην συγγραφή;
Γράφω από μικρή μου ήταν ο πιο προσφιλής τρόπος έκφρασής μου. Με το γράψιμο βάζεις την σκέψη σου σε τάξη και εκφράζεις τα συναισθήματά σου ελεύθερα. Το βιβλίο αυτό με επέλεξε, το θέμα του οδήγησε το σκέψη μου και το χέρι μου για την συγγραφή του.
- Πως αισθάνεστε για τους συντελεστές που έσωσαν τον Παύλο ;
Απέραντη ευγνωμοσύνη αλλά και θλίψη που δεν μπορώ να τους πω ευχαριστώ. Ελπίζω με αυτό το βιβλίο να πετύχω τουλάχιστον αυτό, την αναγνώριση της πολύτιμης προσφοράς τους.
- Μια δεύτερη ευκαιρία, επιλέξατε αυτό τον δεύτερο τίτλο στο βιβλίο σας, πιστεύετε στην δεύτερη ευκαιρία;
Ο Παύλος, ο πατέρας μου υπήρξε μάρτυρας ενός μοναδικού και αναπάντεχου γεγονότος. Αν και στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, μαζί με τα δύο από τα αδέρφια του, δέχτηκε το βόλι και την χαριστική βολή, από ένα θαύμα επέζησε. Από μια σειρά ευνοϊκών γεγονότων και με την αυτοθυσία ανθρώπων για να τον σώσουν, τελικά επέζησε.
Παρότι μάρτυρας αυτού του τραγικού συμβάντος τα κατάφερε και έζησε μια ζωή γεμάτη, την άρπαξε και την έζησε, ένιωσε ότι του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία, και την τίμησε. Από τον Παύλο διδάχτηκε να τιμώ ότι μου δίνεται, να αγαπάω την ζωή και να πιστεύω ότι στη ζωή μας δίνονται ευκαιρίες και πρέπει να τις αναγνωρίζουμε και να τις τιμούμε.
- Συννεφιασμένη Κυριακή, τι σημαίνει για σας αυτό το τραγούδι ;
Ο Παύλος είχε μια ιδιαίτερη αγάπη στην μουσική.
Το τραγούδι αυτό πάντα με συγκινεί στο άκουσμά του. Πλαισίωνε πάντα τα μουσικά μας ακούσματα τις Κυριακές.
Νομίζω ότι ήταν ένας τρόπος να τραγουδήσει τον πόνο του και να υμνήσει την ζωή. Ο δικός του τρόπος έκφρασης. Ένας ύμνος στον πόνο του και συνάμα στην χαρά του.
Ο Παύλος βίωσε μια μοναδική εμπειρία, όμοιά του δεν υπάρχει. Χαιρόταν την ζωή αλλά δεν έπαψε ποτέ να νοιώθει ιδιότυπες τύψεις για τα αδέρφια του που δεν είχαν την ίδια τύχη.
Όσο κι αν πόνεσε και σωματικά και ψυχικά, βουβά, έμαθε να κάνει τον πόνο του δύναμη και αγάπη για την ζωή. Τον πόνο του θέλησε να τον πάρει μαζί του φεύγοντας και θεωρώ ότι είναι χρέος μου να μαλακώσω την ψυχή εκείνου και των αδερφών του κρατώντας ζωντανή την ανάμνησή όσων διαδραματίστηκαν.
Βιογραφικά στοιχεία:
Η Μαρίλλη (Μαρία- Ελλη) Διαμαντή, γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Με μεγάλο ενδιαφέρον για την ιστορία και δίνοντας έμφαση στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον απόηχό του. Μέλος του American Historical Association και του Oral History Society. Σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις στο LSE, University of London (BSc) και στο Staffordshire University (MSc). Φανατική ταξιδιώτης, αγαπά την εξερεύνηση και τη μάθηση. Με δραστήριο και έντονο ενδιαφέρον για τον πολιτισμό και τα κοινωνικά θέματα. Εργάστηκε για είκοσι ένα χρόνια στις Τηλεπικοινωνίες στις Διεθνείς Σχέσεις – Επενδύσεις και στις Σχέσεις με τους Θεσμικούς Επενδυτές (Investor Relations) και αργότερα ως σύμβουλος επενδυτικών συμμετοχών.
