Μια πολύ ωραία συνάντηση – συζήτηση είχε η Ελένη Γιαννουλοπούλου, μέλος της Επιτροπής Πολιτισμού του LamiaYouth με τον Λαμιώτη ηθοποιό Περικλή Κανελλόπουλο, τον “Γιάννη” της παράστασης του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης “Η Αυλή των Θαυμάτων”

Ο Περικλής μας περιγράφει τα παιδικά του χρόνια στη Λαμία, μας τονίζει την επικαιρότητα του κειμένου του Καμπανέλλη, μας προσκαλεί να πάμε να δούμε την παράσταση στο Δημοτικό θέατρο Λαμίας και μας απαντά αν και κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα επέστρεφε μόνιμα στη γενέτειρα του πόλη!

Τελευταίες παραστάσεις για την “Αυλή των Θαυμάτων” του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης μετά από 40 χρόνια ανεβάζει την «Αυλή των Θαυμάτων» γιορτάζοντας έτσι τη μεγάλη αυτή διαδρομή θεατρικής του παρουσίας.
H Αυλή των Θαυμάτων είναι το έργο που καθόρισε τη μεταπολεμική δραματουργία στον τόπο μας και μας παρέδωσε κάποιους από τους πιο συμπαγείς Νεοελληνικούς χαρακτήρες. Το χτίσιμο των χαρακτήρων είναι απόδειξη της θεατρικής ιδιοφυίας του Ιάκωβου Καμπανέλλη και αυτό που κάνει το έργο να αντέχει σε πολλαπλές αναγνώσεις.

Κάθε γενιά αναμετριέται με το εμβληματικό αυτό έργο της Νεοελληνικής δραματουργίας, αναμετριέται με τη σημασία αυτής της «αυλής».

Αυτή η «αυλή» σήμερα έχει εξαφανιστεί μέσα στις πολυκατοικίες της αντιπαροχής. Για την δική μας παράσταση, οι άνθρωποι της «αυλής» συνυπάρχουν σε μια κατάσταση μεταβατική (transit), σε πρόχειρα καταλύματα container που τους έστειλε η οικονομική κρίση, άνθρωποι νεόπτωχοι που ονειρεύονται να φύγουν σε μια άλλη χώρα, σε έναν άλλο τόπο, άνθρωποι πολλές φορές ξεσπιτωμένοι.

Αλλά και άνθρωποι τυφλοί μπροστά στις αλλαγές που τους απειλούν, άνθρωποι απασχολημένοι με τα μικρά που τους πονούν και τους τυφλώνουν μπροστά στην επερχόμενη καταστροφή.

Η σκηνοθέτης της παράστασης, Κυριακή Δ. Σπανού, γράφει στο σκηνοθετικό της σημείωμα: «Οι εικόνες της πρόσφατης καταστροφής της Θεσσαλίας από την κακοκαιρία Daniel ήταν συνέχεια δίπλα μου, τα σπίτια τα βουλιαγμένα, με όλα τα υπάρχοντά τους έξω στις αυλές κι οι άνθρωποι να τρέχουν να σώσουν ό,τι μπορούν. Γιατί σπίτι είναι εκεί που γράφεις και μοιράζεσαι τις ιστορίες της ζωής σου, κι όταν τα σπίτια χάνονται οι ιστορίες ξεχνιούνται και οι άνθρωποι μαζί τους.

Μια αιρετική, με τρυφερότητα, αγιογραφία της σύγχρονης Ελλάδας που ζει πάνω στο πετσί της τις βαθιές πληγές της οικονομικής κρίσης, των φυσικών καταστροφών αλλά και του πένθους των Τεμπών. Μια Ελλάδα που πληγώνει, αλλά ταξιδεύει πάντα μ΄ ένα τρόπο».